bi' el atabilir misiniz şu bebeye lütfen?

Bazı geceler, gecenin üçünde, beşinde bazen ikisinde bazen de altısında ( evet altısında hava hala karanlık oluyor ve hava karanlıksa benim için gece devam ediyordur. ) çok şey hissediyorum. Böyle bi 'şey' işte..

Evet yani, ben bazı geceler sanki hayatımın üzerine limon sıkılmış, onun üstüne reçel boca edilmiş, onun üstüne pilav dökülmüş, onun üstüne nar ekşisi fışkırtılmış, onun üstüne baklava eklenmiş, onun üstüne yumurta kırılmış, onun üstüne tarçın serpilmiş, onun üstüne künefe döşenmiş, onun üstüne maydanoz doğranmış, onun üstüne brownie parçalanmış, onun üstüne peynir serpilmiş, onun üstüne mercimek çorbası dökülmüş, en üstü de sarımsaklı mayonez ve karamel sos ile bir adet vişne tanesi eşliğinde süslemesi tamamlanmış gibi hissediyorum. Evet vallahi aynen böyle hissediyorum. Aşçı olmanıza gerek yok, mazinizde az biraz mutfağa girmişliğiniz, iki yumurta kırmışlığınız var ise ne durumda olduğumu anlamışsınızdır.

Öyle anlamsız, öyle karmaşık, öyle garip, öyle beter, öyle bıkkın, öyle sıkkın, öyle dargın, öyle bitmiş, öyle tükenmiş, öyle 'adam sen de'ci, öyle 'kaptan müsait bi yerde'ci, aynen öyle hissediyorum.

Biraz daha açık konuşmak gerekirse -ki genelde gerekmez- evden prima almaya diye çıkıp, bulduğum ilk köşede kıvrılıp birkaç ay uyuduktan sonra eve dönmek istersin ya, hah işte tam da öyle. O da olmazsa geceleri elime trampet alıp, uyuyan herkesin başında 'dandandandandan' diye çalmak suretiyle, herkesi yatağından fırlatmak istiyorum.

Yani diyeceğim o ki, ya gelin bi el atın şu yanda gördüğünüz bebeye, bi uyutun şunu, bi uyuyalım biz de insan gibi ya da siz de uyumayın yahu lütfen. Hep birlikte uyumazsak belki bu uykusuzluk denen meret daha çekilir bir hal alır, ne dersiniz?